بدون عنوان

سلام پسر کوچولوی نازنینم!

دیروز یه مطلبی درباره یکی از شهدای دفاع مقدس خوندم ، شهیدی که به سبب موفقیت هایی که در عرصه جنگ تحمیلی به نام خویش ثبت نموده است، به آرش کمانگیر ایران معروف است...

شهید حسین خلعتبری....!

پسر گلم شهید سرلشکر خلبان حسین خلعتبری، معروف به حسین ماوریک، از مشهورترین و ورزیده ترین خلبان های ایرانی بوده که دشمن بارها بر درماندگی در برابر شهامت این فرزند پاک ایران زمین اعتراف نموده است؛ او شکارچى قهرمان ناوهاى اوزا و قهرمان جنگ های دریایی با عراق بود.

جملات آغازین وصیت نامه اش بسیار زیبا است:

 «اگر ذره ای از خاک وطنم به پوتین سرباز دشمن چسبیده باشد، آن را با خونم در خاک وطن می شویم و نمي گذارم حتي ذره اي از خاك پاك ايران را اين وحشي هاي بي سر و پا (بعثی) با خود ببرند. مرگ در این راه را افتخار می دانم و اگر ارزشمندتر از جانم هدیه ای داشتم، حتما به این مردم خوب تقدیم می کردم.»

و در بخشی دیگر آمده است:

«در ولایت خودمان شیرود، کوهی است که می گویند در آنجا علیه روسیه می جنگیده اند. اگر افتخار شهادت پیدا کردم، آن چه از من باقی ماند، حتی اگر ذره ای از گوشت بدنم باشد، را در کنار قله آن کوه دفن کنید تا روح من هم پاسدار این مرز و بوم باشد».

محمد حسین کوچک مادر ! این مرز و بوم حسین های زیادی را در دامن خویش پرورش داده که هر کدام سند افتخاری برای کشورشان بودند!

پسرم دوست دارم درست مثل شهید حسین خلعتبری شجاع و دلاور باشی تا ایران و ایرانی نامت را در لوح دلشان ثبت کنند و از وجود چون تویی به خود ببالند!

پسرم بگذار آرزوهایت بزرگ باشد !

دوستت دارم !

مامان!